PRZYJAZD, PRZEPRAWA PRZEZ BIURO ZAWODÓW I PIERWSZE STARTY

Do Cisnej dojechaliśmy pół godziny przed zamknięciem biura zawodów. Jesteśmy tu pierwszy raz, więc samo znalezienie biura w tej pogrążonej w półmroku wsi nie jest prostą sprawą, ale udało się i wreszcie odbieram w dużym namiocie swój pakiet startowy. Postanowiłem już wcześniej spróbować na żywo „powalczyć” o możliwość startu dla Piotrka. Regulamin jasno określa minimalny wiek to 18 lat ukończone najpóźniej w dniu zawodów. Kilka razy próbowałem takie rzeczy załatwiać przez internet, ale teraz już wiem, że to zła droga dla trudnych tematów. Nad ciągiem stołów jedna z tabliczek miała napis: TRUDNE TEMATY, no więc jestem u siebie ;). Doczekaliśmy się na swoją kolej i stanęliśmy pewnie przed Wyrocznią oznajmującą wprost z jakim tematem przybywamy. Po krótkiej serii pytań i odpowiedzi stanowcza choć miła pani w kolorowej czapce poprosiła o wsparcie. Wsparcie w postaci jeszcze bardziej stanowczej pani. Już prawie udało nam się przekonać, zapewniamy, że wiemy co robimy i bierzemy na siebie całą odpowiedzialność. Po podpisaniu odpowiedniej formułki dopisanej odręcznie na karcie zgłoszenia, Piotrek dumnie odebrał swój pakiet startowy :). Udało się! Teraz na kwaterę, do naszej bazy, gdzie już jest większość ekipy Harpagana. Część szykuje się do spania, a dwójka zaraz wychodzi na start. O północy Ania i Łukasz ruszają na najdłuższą trasę i chyba nikt im nie zazdrości… ;). Myjąc zęby słyszę krótkie odliczanie i wystrzał - a więc dla nich się zaczęło…

”Bo nowy dzień wstaje, Bo nowy dzień wstaje, Nooooowy dzień!”

Poranek jest chłodny, wietrzny ale słoneczny. Całą wieś opanowały osoby w kolorowych strojach. Jedni idą w kierunku startu, inni biegają w różnych kierunkach próbując się rozgrzać albo może za jakąś potrzebą? Stajemy gdzieś w trzecim rzędzie, dociągam mocniej sznurówki i wreszcie ruszamy po wystrzale z flinty! Tempo otwarcia jak na ultra górskie dość niecodzienne, grubo poniżej czterech. Nic dziwnego bo w stawce czołówka krajowa chłopaków jak i dziewczyn. Z Michałem to już nie zamienię słowa przez najbliższe godziny, poleciał za najmocniejszą z nich… Lecimy i gadamy. Tempo szybkie jak na bieg górski… ale co to za bieg górski jak trasa to droga w dolinie? I tak się zastanawiamy kiedy wreszcie się zacznie gdy wita się z nami nasza Beatka wesoło rzucając „cześć chłopaki!” No dobra! Myślę, że już śniadanie miało wystarczająco czasu aby się uleżeć i mówię do Piotrka, że trzymamy się Beaty:).

 ZABAWY CZAS START!

Śniadanie przestało podchodzić do gardła i mogliśmy nieco się rozluźnić na tym niekończącym się asfalcie :(. Gdzieś tu miało być odbicie trasy dla tych co lecą 17 km. Nerwowo wypatrujemy, podpytujemy innych, mija 9. kilometr i pojawiają się obawy czy nie przegapiliśmy… Jest! Po 10 kilometrach wspólnego „górskiego” biegu asfaltem Piotrek odbija do lasu, czego mu zazdroszczę głośno, a on mi głośno współczuje ;). Rzut oka na zegarek: 10km, 50 minut. Nieźle, jak tak dalej będzie to przed południem będzie po wszystkim :D. Na 12. km punkt kontrolny i Aga uśmiecha się zza obiektywu :). Szybko wciągam dwa kawałki pomarańczy i nie tracę tu więcej czasu. Asfalt czeka.

Nareszcie, po 14 kilometrach bieszczadzkiego biegu ulicznego idziemy leśną ścieżką i to pod górkę! Mijam po chwili kilka osób, w tym dziewczynę, którą goniła Beata ;). Trasa prowadzi pofalowaną granią graniczną, przez las. Stawka jakby się ustawiła i lecimy sobie w równych odstępach a tylko czasem komuś się bardziej lub mniej spieszy.

Teraz głowę zaprząta mi tylko czy Piotrek już ukończył, czy wszystko ok, czy… Dzwonię, coś przerywa :(. Drugi raz, jest sygnał. Słyszę w głosie Marty, że wszystko ok, przybiegł na metę, czuje się dobrze. Czas: godzina 49, dziewiętnasty. Super! A teraz mogę już tylko zająć się  sobą i trasą:)). Na drugi punkt wpadam, a raczej przelatuję przez niego dziękując za ciepłe ziemniaki i inne dobroci. To jeszcze nie czas na takie rarytasy, ale też czuję, że dziś za wiele nie pojem w czasie biegu. Zresztą mam tyle ze sobą, że wystarczyło by na cały dzień. Sam nie wiem po co tyle pakuję a później dźwigam to wszystko do mety… I tak nabijam kolejne kilometry po asfalcie, czując już w nogach te szybkie 30 kilometrów aż tu nagle trasa skręca w bok, w prawo i to mocno pod górę! :)) Podejście jakie znam z ulubionych Beskidów, gdy chcąc zobaczyć co tam z przodu, trzeba głowę mocniej zadrzeć do góry ;). Mija mnie facet z kijami… No, kije tu by się przydały… Ale nic to, gdzieś trzeba wreszcie „rozprostować” kości po tych asfaltach. I tu trasa biegnie granią, przez las i jakie widoki… Widoków brak :D Biegnę czwartą dziesiątkę w Bieszczadach i nie widziałem Bieszczad! Niedorzeczne. Jest, łąką! Trawa po pachy kładzie się na wietrze i słońce. Czy to jedna z tych bieszczadzkich połonin? Taka mini może? Eee, znowu las ale przynajmniej ładny z krętą ścieżką. Ścieżka się kończy, taśmy prowadzą na przełaj, pomiędzy drzewami. Pierwszy szybszy, dłuższy zbieg. Mamy i pierwsze błotko :)). Już myślałe, że buty będę mieć jak po maratonie w mieście, ale się jednak nie udało, hehe. Aga z aparatem:)), wystaje jak gepard z trawy na sawannie. Wyłaniam się z lasu prosto na punkt nr 1, tzn. tym razem nr 3 a to oznacza sami wiecie co. Czego jest najwięcej na Ultra Maratonie Bieszczadzkim? Wcześniej tym odcinkiem lekko biegłem a teraz idę starając się uspokoić tętno. Mija mnie dziewczyna. To chyba ta od Beaty ;). No nic, nie moja liga. Biegnie, to idzie, to znowu biegnie. Hm, może też tak spróbuję. Udaje się, ale i tak mi znika z pola widzenia.

 40. kilometr. Tu zaczyna się zabawa. Od czterdziestego kilometra wchodzi do gry serce ;),a odbywa się to tak: biegnę do tamtego drzewa, stromo to idę, wychodzę i tuż przed szczytem znowu biegnę do kolejnego punktu, jeszcze 10 m do tej taśmy… coś słyszę za sobą, kije? E, chyba nie. A jednak coś stuka. Nie patrzę. Co zrobię jak się odwrócę i będzie to Beata? I dlatego nigdy się nie odwracam, liczy się tylko to co przede mną. Ta górka jest mocna, i długa. Nareszcie, może będzie coś widać. Gość z kijami mija mnie jak bym stał, ale nie stoję a lezę i wydaje mi się, że nawet sprawnie :D.

TOWARZYSTWO NA TRAKCIE I BYLE DO METY

Oho, wieje i drzewa się skończyły to znak, że teraz tylko w dół. Na szczycie stoi gość w puchowej kurtce a obiektyw ma zwrócony w kierunku przeciwnym do mnie. Jacek. I nawet mnie nie zauważy, ominie mnie jedyna szansa na fajne zdjęcie z tego wyjazdu… Cześć Jacek! Krzyczę a on się uśmiecha i celuje we mnie. Może jednak coś będzie z tego biegania po Bieszczadach ;).

Grań opada i wznosi się lekko. Na tyle mocno, że znowu idę. Sorry – słyszę i wyprzedza mnie dziewczyna w różowym. Jakby Beata ale nieee, ufff. Postanawiam, że złapię się jej, może dam radę. I lecimy sobie tak tą granią, pod górkę trochę mi ucieka, w dół doganiam. - Jak chcesz to leć! – woła. Nie, masz dobre tempo! Faktycznie tempo ma dobre, sam bym do takiego tempa się nie zmusił, nawet w dół. Doganiamy gościa z kijami. Złap się nas! – wołam mijając go. Teraz lecimy w dół we trójkę :)). Naprawdę szybko. Ona: Chłopaki, już mi się nie chce! – koleżanka oznajmia nie zwalniając. Pomyślałem, że fajnie będzie dociągnąć razem do mety: Dawaj, złamiemy sześć godzin! – Myślisz? – pyta, a ja zerkam na zegarek. Zostało 7 minut ale ile trasy do mety? Teren robi się bardziej stromy, przejmuję prowadzenie, już nie zwracam uwagi na dyskomfort, nie kalkuluję, tyle to już dam radę.

TUŻ PRZED KOŃCEM I META

52 kilometry, 5:58 z sekundami. Ale gdzie ta meta? Już wiem, że nie zdążę, no trudno :)), nie zwalniam. Coś wspominali o górce przed metą, jest i ona. Przez drzewa przebija się biały namiot biura zawodów, wrzawa mety i głos witający biegaczy. Już blisko. Doganiam grupkę chłopaków, ostatni z nich pada na ziemię, krzyczy i łapie się za nogę. Zbieramy się wokół chłopaka, krwi nie widać, noga wygląda na całą ale wciąż krzyczy. Zaniesiemy cię do mety – ktoś proponuje i podnosimy chłopaka. Po chwili próbuje sam iść z pomocą naszą i kijków a później i bez naszej pomocy. I tak kończy się ten bieg, na który już na początku zdecydowałem, że nie przyjadę więcej. No chyba że zmienią trasę ;).

 Na mecie są Marta, Piotrek i Michał. Ta rozmowa, wrażenia, narzekania – szybko się nie skończą ;). Czekamy na Rafała, Beatę, Łukasza, Krzysztofa i Pawła. Olga i Jarek już są :)). Ania i Wojtek dyżurują na mecie i każdego witają. Przyjechali z nami choć sami nie wystartowali. To bardzo miłe :)).

Podczas ceremonii organizatorzy niespodziewanie ogłosili, że mają dodatkową kategorię wiekową M18, w której wystartowało dwóch chłopaków. Jednym z nich jest Piotrek. Zaproszeni na scenę, stają na podium a my szczęśliwi, że nie zostali pominięci. Organizator wyjaśnia zebranym przed sceną, że choć pobiegli jakby nielegalnie ;), to wygrali w kategorii M20.

Super to zrobili, a nasza ekipa mogła świętować sukces Harpagana :)). Resztę dnia spędzamy jedząc, uzupełniając utracone elektrolity, a każdy jak zwykle ma co opowiadać :)).

W WYPRAWIE BRALI UDZIAŁ:

Na dystansie 90km

1. Łukasz Uracz
2. Anna Płuszna (Laska Ultraska)

Na dystansie 52km

1. Michał Korek
2. Kris Jurewicz
3. Rafał Podstawny
4. Paweł Warwas
5. Beata Boruszewska

Na dystansie 26km

1. Olga Gajocha
2. Jarek Kuczborski

Na dystansie 17km

1. Piotr Jurewicz

Byli, wspierali, kibicowali i fotografowali:

Agnieszka Warwas, Anna i Wojtek Madejek oraz Marta

A kolejny taki górski wyjazd, noooo zapowiada się zimą :D Będzie się działo!